nie boska komedia ostatni dzwonek

Nie-Boska komedia – Zygmunt Krasiński Cechy dramatu romantycznego na przykładzie Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego brak jedności czasu (akcja dramatu może trwać nawet kilkanaście lat, a pomiędzy pokazanymi wydarzeniami mogą być luki czasowe, nawet bardzo duże, niektóre sceny dzieją się równocześnie); Dramatyzm głównych bohaterów „Nie – Boskiej komedii” Krasińskiego. „Nie – Boska komedia” jako dramat metafizyczny. Plan wydarzeń „Nie-Boskiej komedii”. Twórczość Zygmunta Krasińskiego. Funkcje symboli religijnych w dziełach romantycznych twórców. Krasiński o „Nie – Boskiej komedii”. Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Nie-Boska komedia Znaczenie tytułu „Nie – Boska komedia” – związki z Dantem „Krasiński nazwał swój utwór „Nie – Boską komedią”, bo przedstawiał on obraz świata przed sądem ostatecznym, obraz triumfalnego panoszenia się apokaliptycznej bestii [uosobienie zła i zniszczenia] przed przyjściem Królestwa Bożego. Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Nie-Boska komedia Tło historyczne „Nie – Boskiej komedii” Stopniowo kasa państwowa pustoszała, zwłaszcza gdy na tronie zasiadł Ludwik XVI wraz z Marią Antoniną. Para królewska ulegała kaprysom i prowadziła wystawne życie. Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Nie-Boska komedia Sądy współczesnych poecie o „Nie – Boskiej komedii” (XIX wiek) 1. „Dla naszego autora poezja jest natchnieniem wielkiej wagi; należy ją, jak mówi, nosić w głębi ducha. Mann Schreibt Aber Will Sich Nicht Treffen. Autor: Zygmunt Krasiński Tytuł: Nie – Boska komedia Pierwsze wydanie: pierwsze wydanie Nie – Boskiej komedii ukazało się w marcu 1835 roku nakładem 250 egzemplarzy, było anonimowe opatrzone notatką: „Zaczęte w Wiedniu na wiosnę, skończone w Wenecji w jesieni 1833r.”; reedycje: 1837 i 1858; Dzieło z personaliami twórcy pojawiło się w I tomie Poezji Zygmunta Krasińskiego, wydanym w Lipsku 1863 roku. Rodzaj literacki: dramat. Gatunek literacki: dramat romantyczny. Bohaterowie: Fantastyczni: Anioł Stróż, Chór Złych Duchów, Dziewica, Głos Skądśiś, Głosy szaleńców w szpitalu dla obłąkanych – Głos zza prawej ściany, Głos zza drzwi, Głos spod podłogi, Głos znad sufitu, Głos zza lewej ściany, Głos spod posadzki, Głos z lewej , Mefisto, Ogromny czarny Orzeł Chór Duchów z Lasu, Duchy w lochach zamkowych; Realistyczni: Panna Młoda – Hrabina – Maria – Żona – żona Hrabiego Henryka, Orcio – Jerzy Stanisław – syn Hrabiego Henryka i Marii, Goście obecni na chrzcie Orcia – określani jako Pierwszy gość, Drugi Gość, Jeden z Gości, Trzeci gość; Ojciec Beniamin, mamka, Ojciec Chrzestny, Słudzy w domu Hrabiego Henryka i Hrabiny, Żona Doktora, Doktor, Lekarz, krewni; Rewolucyjny tłum składający się z ubogich, chłopów, mieszczan, rzemieślników, artystów, myślicieli, wyzwolonych dziewcząt i kobiet – hrabianek, hrabin, księżniczek Chór, Pankracy, Reprezentanci: Chór lokai – Pierwszy lokaj, Drugi lokaj, Kamerdyner, Chór Rzeźników, Bianchetti, umierający Rzemieślnik, Chór Chłopów, Przechrzta, Chór Przechrztów, Leonard, Chór Kapłanów, Dziewice, Syn Słynnego Filozofa – Herman, Chór Filozofów, Chór Artystów, dzieci: dziecko z szydłem, dzieci proszące o głowę arystokraty. Arystokraci: Panowie, Senatorzy, Dygnitarze, Baronowie, Hrabiny, Hrabiowie (między innymi: Hieronim, Krzysztof, Władysław, Aleksander), Baronowie, Książęta, Księżniczki, lud modlący się w kaplicy, żołnierze walczący w Okopach Świętej Trójcy, sługa Jakub, Arcybiskup, Chór kapłanów. Czas i miejsce akcji: - nie są sprecyzowane. Wydarzenia nie rozgrywają się ani na określonym terenie, ani w konkretnym czasie historycznym. Autentyczne są tylko Okopy Świętej Trójcy na Podolu, gdzie niegdyś bronili się konfederaci barscy. W dramacie czas to przestrzeń kilkudziesięciu lat: Pan Młody bierze ślub, rodzi się mały Orcio, umiera Maria, Orcio jest dzieckiem, dojrzewa, w Części II ma początkowo dziesięć lat (wizyta na cmentarzu) , a potem około piętnastu (wizyta lekarska), nawiązania do faktów historycznych np. Wielka Rewolucja Francuska (1789 – 1799), powstanie listopadowe (1830 – 1831). Kompozycja: Nie – Boska komedia składa się z czterech części, a każdą z nich poprzedza wstęp; Wstęp Części I adresowany jest do Poezji, Części II do małego chłopca. Część III zapoczątkowana jest apelem „Do pieśni – do pieśni!”, prezentuje również tłum rewolucjonistów, wstęp Części IV ukazuje Okopy Świętej Trójcy. Poszczególne epizody rozgraniczają didaskalia dotyczące zmieniającej się scenerii i wizerunku bohaterów, nie ma podziału na akty, sceny, odsłony. Temat: problematyka rewolucji, poezji, motyw miłości i rodzinnego szczęścia. Premiera sztuki: Pierwszej inscenizacji Nie – Boskiej komedii dokonał Józef Kotarbiński. 29 listopada 1902 roku w Teatrze Miejskim w Krakowie odbył się spektakl premierowy. Do roku 1938 odbyło się ponad dwadzieścia premier. Do najciekawszych należą: inscenizacja Arnolda Szyfmana w Teatrze Polskim w Warszawie – premiera: 30 stycznia 1920 roku; dwie inscenizacje Leona Schillera: pierwsza w Teatrze im. W. Bogusłwawskiego w Warszawie – premiera: 11 czerwca 1926 roku, druga w Teatrze Polskim w Łodzi – premiera: 12 marca 1938 roku; Bohdana Korzeniewskiego - w Teatrze Nowym w Łodzi (1959 rok, spektakl premierowy odbył się 19 czerwca); Jerzego Kreczmara – w Teatrze Polskim w Poznaniu (1964 rok, premiera 25 marca); Konrada Swinarskiego w Teatrze Starym w Krakowie (1965 rok, premiera 9 października); Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Narodowym w Warszawie (1969 rok, premiera 20 marca).Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Motto „Do błędów, nagromadzonych przez przodków, dodali to, czego nie znali ich przodkowie – wahanie się i bojaźń; i stało się zatem, że zniknęli z powierzchni ziemi i wielkie milczenie jest po nich.” Bezimienny„To be or not to be, that is the question.” HamletPierwsze motto odnosi się do klasy arystokratów, klasy, która ze względu na popełnione błędy odchodzi w przeszłość (Patrz: CHARAKTERYSTYKA DWÓCH OBOZÓW). Drugie wyraża odwieczny hamletowski dylemat egzystencjalny, którego uosobieniem jest w dramacie hrabia Henryk. CZĘŚĆ PIERWSZA * * * Wprowadzenie: Rozważania dotyczące poety i roli poezji. Autor pokazuje tu poezję w dwojaki sposób: jako źródło cierpienia i jako błogosławieństwo. Wskazuje tym samym na dwa rodzaje poetów: - poetę „nieszczęśliwego”, który próbuje pogodzić życie ziemskie z poezją, nie oddaje się jej w pełni, i nie osiąga on szczęścia, ani w życiu ziemskim ani w poezji. „Przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością...”. Poezja pokazana jest tu jako przynosząca zgubę tym, którzy jej zawierzyli:„(...) bo jeno tych gubisz, którzy się poświęcili tobie, którzy się stali żywymi głosami twojej chwały.”- poetę „błogosławionego”, oddanego w pełni poezji, który zespolony z poezją ma szansę przewodzenia ludowi, o takim poecie mówi, że:„On będzie kochał ludzi i wystąpi mężem pośród braci swoich.”* * * Osoby: Anioł Stróż Anioł Stróż zsyła do poety dobrą i skromna żonę, która ma mu urodzić dziecko. Bowiem: „błogosławiony pośród stworzeń, kto ma serce”. * * * Osoby: Chór złych duchów Złe duchy wysyłają do poety widma: kochankę (ożywiony trup kobiety), sławę (stary orzeł wypchany w piekle) i naturę („spróchniały obraz Edenu”). Zjawy te maja omamić wyobraźnię poety i zniewolić go. * * * Miejsce: Wieś, w której widoczny jest kościół Osoby: Anioł Stróż Anioł Stróż kołyszący się nad kościołem obiecuje poecie łaskę i swoją opiekę, jeśli dotrzyma przysięgi (małżeńskiej). strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij „Nie-Boską komedię” zalicza się do nurtu dramatów romantycznych, a często określana jest nawet „klasykiem gatunku”. Krasiński w swoim dziele odrzucił „uświęcone” reguły dramatu klasycznego, a także czerpał garściami z innych gatunków literackich (synkretyzm rodzajowy i gatunkowy). Dzięki tym odważnym zabiegom uzyskał niesamowity efekt. Stworzony przez niego świat pełny jest niepokoju, napięcia, tragedii i piękna. Jak zostało już wcześniej wspomniane, Krasiński odrzucił zasadę trzech jedności. Akcja nie rozgrywa się w przeciągu jednego dnia, ale w ciągu kilkunastu lat. Widać to najlepiej na Orciu, którego w pierwszych scenach nie ma nawet na świecie, a w ostatniej części ginie jako nastolatek. Autor rzadko informuje czytelnika o tym, ile upłynęło czasu pomiędzy opisywanymi wydarzeniami. Niektóre z nich dzieją się niemal równolegle, a inne są zupełnie od siebie oddalone czasowo. Akcja dramatu toczy się też w więcej niż jednej lokacji. Losy Henryka i jego rodziny możemy obserwować na przykład w kościele, w domu, w szpitalu dla obłąkanych, w górach. W dwóch ostatnich częściach niespodziewanie akcja przenosi się pod twierdzę Świętej Trójcy, ostatniego bastionu chrześcijaństwa strzeżonego przez Hrabiego. Również akcja nie jest jednorodna. Najlepszym tego przykładem jest dwoistość fabularna „Nie-Boskiej komedii”. Dwie pierwsze części opisują losy rodziny Hrabiego i jego zmagania z poezją, natomiast dwie ostatnie są zupełnie inne. Widzimy w nich Henryka na czele arystokratycznej armii, która stawia opór rewolucyjnym masom. Wewnątrz tych dwóch głównych wątków można doszukać się wielu wątków pobocznych, tworzących zawiłą, aczkolwiek zrozumiałą fabułę. Elementem charakterystycznym dla polskich dramatów romantycznych (polistopadowych) jest nawiązanie do tematyki narodowej. Nie inaczej jest w „Nie-Boskiej komedii”. Krasiński przedstawił w tej warstwie konflikt pomiędzy klasami społecznymi, który nieodwracalnie prowadzi do rewolucji. Nie widzi jednak w krwawym przewrocie sposobu na odzyskanie niepodległości, a jedynie zagłębienie się w jeszcze większym chaosie. Zastanawia się, czy istnieje w narodzie klasa, która przeciwstawi się rewolucji. Wydawałoby się, że taką rolę powinni pełnić arystokraci, ale z treści utworu wynika, że są oni zbyt słabi i rozbici wewnętrznie. Pesymistyczną wizję dopełnia przekonanie, że inicjatywę przejmą masy robotnicze, co może doprowadzić do gniewu bożego. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia Minęło dziesięć lat od śmierci Marii. Hrabia wraz z synem odwiedzają grób zmarłej. Orcio zmienia słowa modlitwy. Jego pacierz jest bardziej poetycki – różni się od modlitewnej formuły. Chłopiec twierdzi, że czyni to podświadomie: „Kiedy mi te słowa się nawijają i bolą w głowie tak, że proszę Papy, muszę je powiedzieć.” Ponadto często widuje nieżyjącą matkę – na granicy jawy i snu. Widzi ją jako bladą, wychudłą postać. Niekiedy nawet rozmawiają. Ojca przerażają wyznania syna, mniema, że to rojenia dziecięcej fantazji: „marzy się tylko temu biednemu chłopięciu”, ale malec słyszy umarłą nawet na cmentarzu, powtarza jej słowa: „(...) Wszystko, co ludzie na ziemi, anieli w niebie Nazwali pięknością – By ojciec twój, O synku mój, Kochał ciebie.” Mąż zastanawia się, czy duchy mogą być zarazem szczęśliwe, święte i obłąkane. Błaga Boga o litość – przeczuwa szaleństwo i rychłą śmierć syna „Panie, nie wydzieraj rozumu własnym stworzeniom, nie opuszczaj świątyń, którą Sam wybudowałeś Sobie (...)”. Ojciec i syn opuszczają cmentarz. Na spacerze pośród dam i kawalerów Mąż wiedzie dialog z Filozofem. Rozmowa dotyczy przemian na świecie. Mędrzec uważa, że wszystkie istotne zmiany dokonują się poprzez „krew i zniszczenie form starych” - bunt i rewolucję. Rewolucja niejednokrotnie wiąże się z cierpieniem i przelewem krwi, ale jest koniecznością na drodze postępu i rozwoju. Współczesny świat mężczyźni przyrównują do starego drzewa „przyobleczonego” w kilka zielonych listków na dolnych gałęziach. Drzewo musi spróchnieć i upaść, młode listki nie „odrodzą” jego istnienia, bo korzenie tkwiące w ziemi gniją coraz bardziej. Podobnie zniszczeje stary świat, naznaczony zielonymi listkami odnowy. Jego upadek jest nieunikniony. W górskim wąwozie Hrabia rozmyśla w samotności. Pragnął posiąść wszelką wiedzę o życiu, a tymczasem odkrył w swoim sercu „próżnię grobową”. Stracił sens życia, nie ma w nim ani miłości, ani wiary. Przeraża go choroba małego Orcia, bo chłopiec ma problemy ze wzrokiem – stopniowo ślepnie. Nagle Henryk słyszy głos Anioła Stróża: „Schorzałych, zgłodniałych, rozpaczających pokochaj bliźnich twoich, biednych bliźnich twoich, a zbawion będziesz.”To przesłanie zagłusza szept zbliżającego się Mefista (Mefistofelesa): „Mefisto: (...) Niech będzie pochwalon. Mąż: Na wieki wieków – amen Mefisto (wchodząc pomiędzy skały): Ty i głupstwo.” Hrabia zauważa ogromnego czarnego Orła – symbol rycerskiej sławy (w Części pierwszej pojawia się jako postać „stwarzana” przez Chór Złych Duchów). Orzeł pozdrawia go i namawia do walki w obronie ideałów arystokracji: „Szablą ojców twoich bij się o ich cześć i potęgę.” Obiecuje zwycięstwo. Henryk wierzy „posłańcowi chwały” i postanawia działać – walczyć. W „Nie – Boskiej komedii” można odnaleźć pewne analogie z „Faustem” Goethego. Mąż staje się niejako „przedmiotem” zakładu – gry pomiędzy siłami piekieł i boskimi mocami (Chór Złych Duchów, Mefisto, Anioł Stróż, Dziewica). Diabeł wodzi Męża na pokuszenie, Złe Duchy posyłają do niego fałszywą kochankę – Dziewicę i orła – ptaszysko wypchane w piekle, symbol sławy. Hrabia owładnięty pragnieniem wielkości, początkowo chce być poetą, lecz gdy jego marzenia tracą wartość w zderzeniu z prozą życia, decyduje się zostać wodzem arystokratów i wziąć udział w rewolucji. Staje się wtedy „igrzyskiem szatanów”. Ostatnia scena dramatu, podobnie jak w dziele Goethego kończy się interwencją boskich sił, Henryk nie zostaje ocalony od śmierci, ale dzieło rewolucji zostaje przez Boga 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Szybki test:Chrztu udziela Orciowi Ojciec:a) Bonifacyb) Beniaminc) Bartłomiejd) BłażejRozwiązanieOrcio zmienia słowa modlitwy w duchu:a) balwochwałczymb) poetyckimc) prostotyd) potępieniaRozwiązanieMąż w obozie rewolucjonistów podaje się za:a) francuskiego rzeźnikab) portugalskiego konkwistadorac) hiszpańskiego mordercęd) angielskiego łowcę główRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

nie boska komedia ostatni dzwonek