styl pop art w modzie
Styl pop art zwany sztuką popularną powstał w latach pięćdziesiątych XX wieku. Pierwotnie był nurtem artystycznym powstałym z fascynacji wielkomiejskiego świata, konsumpcjonizmem i wolnością wyboru. Charakteryzuje się mocnymi kolorami, prostotą połączoną z pewnością wypowiedzi a nawet ekstrawagancją. Jeden z ojców…
W końcu, aby zaaranżować wnętrze pop art, konieczna jest pewna doza kurażu. Nowoczesne wnętrza w stylu pop art, Feathr, tapeta Drawer, proj. Tong Ren Styl pop art wprowadzimy do wnętrza dzięki tapecie, Murals Wallpaper, tapeta Zap. Fototapety pop art nie muszą krzyczeć intensywnymi barwami.
Mocny trend musi mieć mocne i solidne podstawy. Dlatego bardzo charakterystyczny styl gotycki w 2023 roku został zdefiniowany na nowo. Czernie, koronki, pióra, tiule, gorsety i skóra. Monochromatyczne looki, które królowały na pokazach mody u najbardziej popularnych projektantów pokazały, że mroczna estetyka będzie w trendzie.
Z artykułu dowiesz się, czy styl militarny damski jest dla ciebie dobrym wyborem. Podpowiemy, jak łączyć poszczególne elementy garderoby, a także jak stworzyć militarną stylizację, która będzie pasować do twojego typu urody. Spis treści: Styl militarny w modzie – charakterystyka. Przewodnie kolory w stylu militarnym damskim.
W większości przypadków wystarczy przesłać obraz, wybrać interesujący styl pop-art, może nawet dostosować kilka ustawień i pobrać przekonwertowany obraz. Jeśli jednak chcesz zastosować inny styl, który nie znajduje się w edytorze lub znacząco zmodyfikować styl wbudowany w edytor, nie będziesz mógł tego zrobić z powodu
Mann Schreibt Aber Will Sich Nicht Treffen. Najgorętszy trend tego lata na paznokciach to POP ART! Czyli paski, kropki, kolorowe grafiki oraz wzory geometryczne zainspirowane latami 60. Zaszalej w tym sezonie i postaw na kolorowe paznokcie. Paznokcie pop art wzory ◄ Wstecz Następny ► Obraz 1 z 13 Podobne wpisy TOP 20 inspirujące wzory na paznokcie na lato 2017, paznokcie żelowe, hybryda 14 czerwca 2017 Delikatne ombre na paznokciach, HIT na lato ! 10 maja 2017 Najmodniejsze paznokcie z efektem baby boomer 1 maja 2017 Leave a Reply Your email address will not be published. Required fields are marked *Komentarz Name * Email * Website
Pop art plakat czyli kolorowe grafiki na ścianę Szukasz oryginalnych rozwiązań do Twojego mieszkania? Plakaty pop art z kolekcji bimago to różnorodność i mnogość wzorów, które zadbają o Twoje cztery ściany. Doskonale nadają się do aranżacji nowego wnętrza. W połączeniu z kolorowymi, nieco landrynkowymi kolorami mebli i vintage dodatków, stworzą zachwycający kącik. Do takich kombinacji polecamy nasz poster Marilyn Monroe albo Winyle pop art. Sztuka ta wpasuje się równie fenomenalnie do mieszkań urządzonych w stylu postindustrialnym oraz art deco. W tych pierwszych, kolorowe plakaty Roya Lichtensteina świetnie osadzą się na surowych, ceglanych ścianach. Natomiast w świecie art deco, dodanie nuty pop artu sprawi, że każdy element wyposażenia mieszkania wyglądać będzie jak dzieło znanego malarza. Klimat panujący w takim pomieszczeniu, na pewno sprzyja twórczej pracy i przemyśleniom. Czytaj więcej Zwiń opis Pop art plakaty do salonu, sypialni, biura Jeżeli planujesz zamienić swoje mieszkanie w galerię sztuki, to plakaty pop art od bimago są tym, czego potrzebujesz! Posiadamy kolorowe i jaskrawe grafiki z wieloma motywami inspirowanymi dziełami popularnych twórców, jak Andy Warhol czy Roy Lichtenstein. Dzięki swojemu unikatowemu designowi, wpisują się w różne przestrzenie, tworząc kącik do rozmyślań. Mnogość motywów sprawia, że, możesz ozdobić swój salon nie jedną, ale kilkoma ilustracjami. Oprawione w ramkę mogą być zarówno powieszone na ścianie, jak i postawione na meblach. Zestawione z roślinami doniczkowymi i dodatkami w stylu retro, będą tworzyć niezwykłą aurę, w której odprężysz się i zapomnisz o problemach. Grafika w stylu pop art to również genialny pomysł na prezent dla nastolatki. Pastelowe i landrynkowe kolory w połączeniu z pięknymi plakatami filmowymi znanych aktorek stworzą wymarzony pokój dla dziewczyny.
Strona Główna > Podstawy sztuki > Pop-art – cechy, historia, przykłady, twórcy Pop-art – sztuka popularna | Fot. Pixabay Pop-art to kierunek znany każdemu miłośnikowi sztuki współczesnej. Trudno go nie zauważyć. Jest bowiem niezwykle wyrazisty, ekspresyjny do granic możliwości – łatwo wpada więc w oko. To język komunikacji pomiędzy artystami i odbiorcami, który wyjątkowo dobrze rozgościł się w naszej kulturze. Nie ma się co dziwić, że pop-art jest tak rozpowszechniony. Jak wskazuje jego nazwa, jest to sztuka popularna – taka ma być w swoich podstawowych założeniach. Musi zatem docierać do szerokiego grona odbiorców. Czym jest pop-art? Termin pop-art pojawił się po raz pierwszy (drukiem) w artykule autorstwa Alison i Petera Smithson pt. But Today We Collect Ads, opublikowanym w Ark Magazine w 1956 roku. Jednakże stworzenie tego terminu jest często przypisywane brytyjskiemu krytykowi sztuki i kuratorowi Lawrence'owi Allowayowi, który w swoim eseju z 1958 roku pt. Sztuka i środki masowego przekazu pisał o "popularnej kulturze masowej". Alloway był jednym z pierwszych krytyków broniących łączenia obrazów kultury masowej ze sztukami pięknymi. Pop-art pojawił się w Nowym Jorku i Londynie w połowie lat 50. XX wieku i szybko stał się dominującym stylem awangardowym. Charakteryzował się odważnymi, prostymi obrazami i żywymi kolorami bloków. Jasne schematy kolorów pozwoliły również tej formie sztuki na podkreślenie pewnych elementów współczesnej kultury i pomogły zmniejszyć podział na sztukę komercyjną i wysoką. Pop-art był pierwszym ruchem postmodernistycznym, w którym medium było tak samo ważne jak przesłanie, a także pierwszym nurtem sztuki w pełni wykorzystującym potęgę filmu i telewizji, dzięki której wiele jego dzieł zyskało sławę. Typowymi źródłami ikonografii pop-art były reklamy, opakowania produktów konsumenckich, zdjęcia gwiazd filmowych, gwiazd muzyki pop i innych celebrytów oraz komiksy. Na kształtowanie się pop-artu największy wpływ miał konsumpcyjny charakter zachodniej cywilizacji. Pop-art, podobnie jak prawie wszystkie znaczące style sztuki, był częściowo reakcją na panujący status quo. W Ameryce lat 50. XX wieku dominującym stylem był ekspresjonizm abstrakcyjny – styl malowania podziwiany przez krytyków i poważnych miłośników sztuki, ale nieprzemawiający do ogółu społeczeństwa i wielu ówczesnych artystów. W pewnym sensie pojawienie się pop-artu i jego dominacja nad ekspresjonizmem abstrakcyjnym było podobne do powstania dadaizmu i jego następcy – surrealizmu (oraz ich dominacji nad kubizmem). Obie zastąpione szkoły (ekspresjonizm abstrakcyjny i kubizm) stosowały wysoce intelektualne style, które cieszyły się zainteresowaniem jedynie wąskiej grupy miłośników sztuki głównego nurtu. Pop-art: cechy Do najbardziej charakterystycznych cech pop art należy: Hasło: wszystko może byś sztuką i każdy może być artystą; silne oddziaływanie wizualne na ogół społeczeństwa – twórcy chcą trafić do szerokiego grona odbiorców; stosowanie uproszczonych środków przekazu – by każdy mógł go zrozumieć (nawet bez wykształcenia artystycznego); mieszanie różnych gatunków sztuki; częste sięganie po techniki, materiały i motywy, które są w stanie zaskakiwać, a nawet szokować odbiorców; popularyzowanie twórczości za pomocą środków masowego przekazu – wcześniej prasa i telewizja, obecnie głównie Internet; zmniejszanie dystansu pomiędzy sztuką a życiem przeciętnego człowieka; tworzenie kompozycji z przedmiotów codziennego użytku (np. meble, pożywienie, narzędzia, sztućce), znanych twarzy (np. Marilyn Monroe) czy powszechnie rozpoznawalnych rzeczy (np. puszka Coca-Coli); odniesienia do świata wielkomiejskiego. Pop-art: historia (zarys) Brytyjski pop-art wyłonił się z grupy Independent Group – nieformalnego kręgu artystów, do którego należeli: malarz Richard Hamilton, kurator i krytyk sztuki Lawrence Alloway oraz rzeźbiarz Eduardo Paolozzi. Artyści spotkali się w Institute of Contemporary Arts w Londynie. Od pierwszego spotkania w 1952 roku, kiedy Paolozzi przedstawił serię kolaży złożonych z wycinków z czasopism i innych znalezionych przedmiotów (np. kolaż z 1947 roku zatytułowany Byłem zabawką bogatego człowieka), ich dyskusje koncentrowały się głównie na wartości artystycznej i znaczeniu popularnej kultury masowej. Cztery lata później – w 1956 roku – inny członek grupy, Richard Hamilton, stworzył kolaż pt. Co sprawia, że dzisiejsze domy są tak atrakcyjne?, który wraz z kolażem Paolozziego jest uważany za jeden z najwcześniejszych przykładów brytyjskiego pop-art. W 1961 roku na wystawie Young Contemporaries zaprezentowano wiele dzieł w stylu pop art., np. prace Allena Jonesa, Dereka Boshiera, Petera Phillipsa, Davida Hockneya czy Kitaja. Tymczasem w Ameryce w latach 50. XX wieku świat sztuki był napędzany przez artystów przywiązanych do małych ruchów (np. neodadaizm, funk art, letryzm), z których wielu włączało do swoich dzieł elementy kultury masowej. Chcieli, aby ich twórczość była o wiele bardziej integracyjna niż tradycyjne style, więc skupiali się na łatwo rozpoznawalnych tematach. Wśród tej fali innowacyjne prace Roberta Rauschenberga, Raya Johnsona i Jaspera Johnsa zaczęły wywierać wpływ na nowojorską scenę artystyczną. Rosnąca fala nowego sposobu myślenia została jeszcze bardziej wzmocniona przez ponowne zainteresowanie wcześniejszymi awangardowymi ruchami, takimi jak dadaizm i surrealizm. Na początku lat 60. XX wieku przedstawiciele pop-art zaczęli zdobywać sławę dzięki wystawom indywidualnym w miejscach takich jak Nowy Jork i Los Angeles. Część artystów wykorzystała komercyjne techniki graficzne (np. sitodruk) do tworzenia swoich prac zamiast tradycyjnej metody malarskiej. Po raz pierwszy pokazano kilka dzieł, które później stały się ikonami popkultury (np. sitodruk Warhola przedstawiający Marilyn Monroe, komiksowe obrazy Lichtensteina). Jesienią 1962 roku miały miejsce dwa ważne pokazy sztuki: The New Painting of Common Objects w Pasadena Art Museum (Pasadena); New Realism w Sidney Janis Gallery (Nowy Jork). Dopiero po tych wystawach termin pop-art zaczął być używany jako techniczna nazwa ruchu, częściowo z powodu dyskomfortu, jaki budził w artystach używany przez krytyków termin "realizm", a częściowo z powodu obecności Lawrence'a Allowaya w Nowym Jorku, który opowiadał się za przyjęciem tego właśnie terminu. Od 1963 roku pop-art rozprzestrzeniał się w całej Ameryce, umacniając swoją pozycję. Rozwojowi ruchu sprzyjał równoległy wzrost w innych obszarach: w gospodarce, nauce (m. in. telewizja), muzyce (np. postępująca miniaturyzacja odbiorników radiowych) oraz dynamicznie rozwijającym się rynku sztuki. Obecnie pop art jest jednym z najpopularniejszych nurtów sztuki współczesnej. Pop-art: twórcy Poniżej znajdziesz krótką listę znanych i cenionych artystów będących przedstawicielami nurtu pop-art. Oczywiście nie są to wszyscy twórcy, jakich mógłbym w tym miejscu wymienić. Postanowiłem jednak ograniczyć się do niewielkiej ich liczby. Nie mam zamiaru tworzyć tutaj encyklopedii pop-artu, a jedynie przekazać podstawowe informacje. Polscy artyści pop-art Jerzy "Jurry" Zieliński (1943-1980) – legenda życia artystycznego lat 60. i 70. XX wieku w Warszawie. Malarstwo Jurrego inspirowane było pop-artem, jak również secesją. Jego twórczość jest nadal inspiracją dla wielu młodych artystów. Jan Dobkowski (ur. 1942) – artysta zajmujący się malarstwem, rysunkiem i aranżacjami przestrzennymi. W 1967 roku wspólnie z Jerzym Zielińskim zorganizował wystawę Neo-Neo-Neo (Klub Medyka). Benon Liberski (1926-1983) – malarz, grafik, rysownik, pedagog. Jeden z czołowych przedstawicieli łódzkiej szkoły realizmu. Obraz Liberskiego został umieszczony na jednym ze znaczków z serii Dzień Znaczka – polskie malarstwo współczesne. Lucjan Mianowski (1933-2009) – malarz i grafik, prof. zw. Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 1985 roku dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego został wyróżniony, artystę odznaczono Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Lech Bator (ur. 1986) – kształcił się pod okiem takich artystów jak Franciszek Starowieyski czy Antoni Fałat. Jego dzieła na tyle mocno zaintrygowały kolekcjonera z Monako, że ten zdecydował się na zakup 70 obrazów na raz. Europejscy artyści pop-art Richard Hamilton (1922-2011) – brytyjski malarz, którego kolaż z 1956 roku zatytułowany Just What Is It that Makes Today's Homes So Different, So Appealing?, wykonany na wystawę This is Tomorrow, przez krytyków i historyków sztuki uważany jest za jedno z najwcześniejszych dzieł pop-art. Eduardo Paolozzi (1924-2005) – szkocki artysta znany głównie ze swoich rzeźb, powszechnie uważany za jednego z pionierów pop-artu. Jest twórcą rzeźb przedstawiających postaci ludzkie, łączących realizm z elementami kubizmu. Evelyne Axell (1936-1972) – belgijska malarka, najbardziej znana z psychodelicznych aktów kobiecych i autoportretów wykonywanych na pleksiglasie, które łączą hedonistyczne i popowe impulsy lat 60. XX wieku. Erró (ur. 1932) – islandzki malarz znany przede wszystkim ze swoich kolaży pop-artowych. Składa swoje prace z elementów pochodzących z różnych popularnych źródeł, w tym z reklam, komiksów i plakatów, dzięki czemu porównuje się go do wcześniejszych artystów pop art, takich jak Roy Lichtenstein, Andy Warhol i James Rosenquist. Allen Jones (ur. 1937) – brytyjski artysta pop art, najbardziej znany ze swoich figuratywnych obrazów, rzeźb i litografii. Amerykańscy artyści pop-art Andy Warhol (1928-1987) – jeden z głównych przedstawicieli pop-artu, znany przede wszystkim z prostych i seryjnych kompozycji o wysokim kontraście kolorystycznym, do których używał techniki serigrafii. Roy Lichtenstein (1923-1997) – w latach 60. XX wieku stał się czołową postacią ruchu pop-art. Na jego twórczość wpłynęły popularne reklamy i styl komiksowy. Jasper Johns (ur. 1930) – malarz, rzeźbiarz i grafik, którego prace związane są z ekspresjonizmem abstrakcyjnym i nurtem neo-dada; prekursor pop-artu i minimal art. Najlepiej znany z tworzenia różnych wersji flagi amerykańskiej i innych tematów związanych z USA. James Rosenquist (1933-2017) – jeden z czołowych artystów pop-artu amerykańskiego. Jego prace często badały rolę reklamy i kultury konsumpcyjnej w sztuce i społeczeństwie. Artysta wykorzystywał techniki, których nauczył się, tworząc sztukę komercyjną, aby przedstawiać popularne ikony kultury i przedmioty codziennego użytku. Keith Haring (1958-1990) – artysta, którego prace przypominające graffiti wyrosły z kultury ulicznej Nowego Jorku lat 80. XX wieku. Azjatyccy artyści pop-art Mamafaka (1978-2013) – był tajlandzkim grafikiem i artystą ulicznym. Najbardziej znany jest ze stworzenia niezwykle popularnej postaci tajskiego pop-artu: – owłosionego, jednookiego potwora z wąsami. Tadanori Yokoo (ur. 1936) – japoński grafik, ilustrator i malarz znany przede wszystkim ze swoich unikalnych psychodelicznych plakatów. Będąc pod wpływem surrealizmu, amerykańskiego pop-art, współczesnej kultury japońskiej i drzeworytów ukiyo-e, tworzy zawiłe prace, które do współczesnej Japonii wnoszą zupełnie nowy sposób widzenia świata. Jirapat Tatsanasomboon (ur. 1971) – tajlandzki malarz znany dzięki talentowi do łączenia ikon XX-wiecznej kultury zachodniej (wielkich klasyków sztuki współczesnej lub postaci z amerykańskich komiksów) z ikonami klasycznej kultury tajlandzkiej (postaci z Ramajany) w kolorowym stylu pop-art. Howie Kim (ur. 1990) – artystka z Singapuru, która jest częścią młodego pokolenia nieznającego świata bez wszechobecnego Internetu. Zafascynowana kiczem, dziwacznością i surrealizmem Kim tworzy nienaturalnie zniekształcone postacie, zakłócając granicę między rzeczywistością a fantazją. Jahan Loh (ur. 1976) – pierwszy artysta, który wprowadził street art do galerii (zarówno w Singapurze, jak i w Chinach); znacząco wpłynął na współczesne praktyki artystyczne na Tajwanie. Pop-art: bibliografia Lawrence Alloway, The Arts and the Mass Media, Architectural Design & Construction (luty), 1958 r. Lucy R. Lippard, Pop Art, with contributions by Lawrence Alloway, Nancy Marmer, Nicolas Calas, Frederick A. Praeger, Nowy Jork, 1966 r. Urszula Czartoryska, Od pop artu do sztuki konceptualnej, Warszawa, 1973 r. Aleksander Wojciechowski, Młode malarstwo polskie 1944-1974, Wrocław, 1975 r. Pierre José, Pop-art. Malarstwo – rzeźba, Warszawa, 1981 r. Barbara Haskell, BLAM! The Explosion of Pop, Minimalism and Performance 1958-1964, Nowy Jork, 1984 r. Maria Hussakowska-Szyszko, Spadkobiercy Duchampa? Negacja sztuki w amerykańskim środowisku artystycznym, Kraków, 1984 r. Margaret Livingstone, Pop Art: A Continuing History, Nowy Jork, 1990 r. Ultra Violet, 15 minut sławy. Moje lata z Andy Warholem, Łódź, 1992 r. Karl Ruhrberg, Ingo F. Walther, Art of the 20th Century, Taschen, 2000 r. Klaus Honnef, Pop Art, Taschen, 2004 r. Sylvia Harrison, Pop Art and the Origins of Post-Modernism, Cambridge University Press, 2001 r. Laure Poupard, Pop Art: Icons That Matter, Culturespaces - Fonds Mercator, 2017 r. Flavia Frigeri, Pop Art: Art Essentials, Thames Hudson, 2018 r. Kategorie: Podstawy sztuki
W Stanach Zjednoczonych Pop-art rozwinął się najprężniej dopiero w latach sześćdziesiątych. Wówczas to amerykańskie produkty i reklamy osiągnęły poziom tak wysoki, że same zaczęły przypominać małe dzieła sztuki popularnej. W odróżnieniu od oddalonych o tysiące kilometrów artystów Brytyjskich, twórcy rodem z USA czuli się każdego dnia niemal bombardowani wielką liczbą masowo produkowanych produktów i coraz bardziej agresywnych reklam. Najważniejszymi malarzami pierwszej fazy Pop-artu w USA byli Jasper Johns i Robert Rauschenberg. Ich styl określa się dziś mianem neodadaizmu, który znacznie różni się od osiągnięć Pop-artu amerykańskiego znanego z lat sześćdziesiątych. Opierał się on na wykorzystywaniu bieżących wydarzeń i elementów codziennego życia obywateli Stanów Zjednoczonych w sztuce. Równie ważną postacią dla amerykańskiego Pop-artu był Roy Lichtenstein, którego parodystyczne prace oparte były głównie na starych komiksach. Jednak najgłośniejszym reprezentantem nurtu zarówno w USA jak i Wielkiej Brytanii był Andy Warhol. Artyści tworzący w czasach Pop-artu korzystali nie tylko z wielu technik, ale i tematyk. Na ich dziełach pojawiały się puszki fasoli, hamburgery, butelki coca-coli czy ikony zachodniej kultury najnowszej. Prace powstające zgodnie z założeniami nurtu były proste i świadomie odcinały się od dotychczasowej tradycji malarskiej. Kolorowym obrazo często towarzyszyły specjalne efekty dźwiękowe lub świetlne, stanowiące integralną całość dzieła. Popularną techniką w czasach Pop-artu był kolaż. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
Autor: Katarzyna Gawryluk-Zawadzka Moda – to, co dziś ładne, ale za kilka lat będzie brzydkie. Sztuka – to, co dziś brzydkie, ale za kilka lat będzie ładne. Rozróżnienie, które uznawała Coco Chanel, dziś nabrało bardziej symbiotycznego charakteru. Moda we współczesnym rozumieniu tchnie w dawne sztuki nowe życie, a te w rekompensacie z mody czynią coś trwalszego, pozwalając jej stać się stylem życia. W drugiej połowie XX w. projektant Yves Saint Laurent jako pierwszy w historii decyduje się na świadome wprowadzenie sztuki do mody. Od tego czasu zjawisko to staje się na tyle powszechne, że potrzeba rozumienia źródeł inspiracji momentalnie znika. To kategoria rzeczy, które każdy widział, ale nie każdy je zna i wie, skąd się wzięły. Nie wystarczy stwierdzenie, że moda szczególnie upodobała sobie zabawę w sztukę abstrakcyjną i tak to wszystko się zaczęło. Trzeba zaznaczyć, że to nowatorskie formy neoplastycyzmu i pop artu pozwoliły, żeby abstrakcja stała się czymś więcej niż tylko jednym z sezonowych trendów. A dzięki ich upowszechnieniu nastała nowa epoka, w której moda przejęła tak charakterystyczne dla sztuki wieloaspektowe spojrzenie na rzeczywistość. Dlatego mówi się, że obie te dziedziny mają ze sobą wiele wspólnego. Przecież mówią dziś o sprawach istotnych dla świata i co ważne – wsłuchują się w głos ludu, dzięki czemu obrazują zmiany zachodzące w społeczeństwach, nieraz przyjmując rolę manifestu światopoglądowego. Pion i poziom – podstawowe osie wszechświata Kiedy w 1965 r. Yves Saint Laurent wystawia na salonach sukienkę o trzech podstawowych kolorach (niebieskim, czerwonym, żółtym), przecina ją czarnymi liniami i nazywa wyglądem Mondriana, wywraca świat mody do góry nogami. Inspiracją modową dla projektanta był nowatorski kierunek w sztuce XX w. zwany neoplastycyzmem, zainicjowany przez Pieta Mondriana, a rozpowszechniony przez Theo van Doebsurga i grupę holenderskich artystów zrzeszonych wokół pisma De Stijl (Styl). Z założenia jego przedstawiciele dążyli do wyeliminowania ze sztuki form przedmiotowych na rzecz ukazania „wewnętrznej” struktury rzeczy w abstrakcyjnych układach linii prostych, przecinających się pod kątem prostym i tworzących pola wypełnione trzema podstawowymi kolorami z udziałem trzech „niekolorów” (czarnym, szarym i białym). Postulaty neoplastycyzmu zawierały elementy myślenia utopijnego, sprowadzając działalność artysty do poszukiwania absolutu, nowej formy, która odpowiadałaby nowoczesnej wizji świata – radosnej i harmonijnej. Założenia te, w czasach powstawania stylu (1914–1917), były odpowiedzią na niespokojną sytuację polityczną panującą na świecie oraz doświadczenie I wojny światowej. Pion i poziom miały stanowić nowe osie wszechświata, zapewniać poczucie bezpieczeństwa, odrzucając wszystko, co nieprzewidywalne, a więc niegeometryczne i dekoracyjne. Kiedy więc w drugiej połowie XX w. Laurent popularyzuje wzór z obrazu Pieta Mondriana, przedstawia podobne nastroje panujące ówcześnie w europejskich społeczeństwach. Jego nowatorski projekt doprowadził do tego, że moda nie tyle co pokochała sztukę abstrakcyjną, ale postanowiła zamienić ją w produkt. Tym samym neoplastycyzm dostępny z początku jedynie dla entuzjastów sztuki, czytelników pisma De Stijl, zaczął pojawiać się wszędzie i stał się pop artem. Modny znaczy popularny Innym, stosunkowo późniejszym, bo powstałym w latach 50. XX w. w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, stylem, który zrewolucjonizował światowy rynek mody, jest pop art. Ten prąd w sztuce, wywodzący się z ekspresjonizmu abstrakcyjnego, przedstawiał świat z innej perspektywy niż wspominany neoplastycyzm. Zwracał się ku rzeczywistości wielkomiejskiej, środowisku, które kształtowało sposób bycia i myślenia odbiorców sztuki. Była to sztuka popularna – zaprojektowana dla masowego odbiorcy, eklektyczna – będąca pod silnym wpływem konsumpcyjnego charakteru zachodniej cywilizacji i mechanizmu reklamy. Przedstawiciele kierunku nie tworzyli nowej rzeczywistości, a korzystali z tego, co wszystkim dobrze znane. W swoich nieco paradoksalnych zestawieniach (w których nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu) obrazowali świat w stanie „przejściowym”, tj. podlegający szybkim zmianom, w którym przepływ informacji jest na tyle płynny, że uniemożliwia wychwycenie tego, co naprawdę istotne i wartościowe. Środkami oddziaływania były wszechobecne kicz, tandeta. Z upływem lat kierunek zyskiwał na aktualności, choć modny, a więc – wydawałoby się – popularny tylko przez moment, stał się nowym stylem życia. Autorstwo kierunku, a także przekształcenie go w modę przypisuje się samemu twórcy stylu, Andemu Warholowi. W latach 60. stworzył on najbardziej znaną sukienkę pop artu, Dress Souper, na której wydrukował brzegi słynnej zupy Campbell. Pomysł ten przejął włoski dom mody Versace, kiedy to w latach 90. przedstawił suknię z tkaniny pokrytej sitodrukowym wzorem przedstawiającym głowę Marilyn Monroe, co było oczywistym hołdem w stronę założyciela stylu. Dostępne dziś w każdym sklepie T-shirty z nadrukami pochodzącymi z prasy, reklamy czy mediów, pokazują, że moda jeszcze chętniej czerpie z obrazów kultury popularnej, niestety w mniej refleksyjny sposób, odchodząc nieco od pierwotnych założeń stylu. Dlatego warto dziś pamiętać o wciąż ważnej cesze mody – potrzebie bycia zarazem nowatorską w swojej krytyce rzeczywistości i popularną, dostosowaną do klienta. „Sztuka” zawsze w modzie Neoplastycyzm i pop art zrewolucjonizowały świat mody. Kierunki dawniej tak od siebie różne, wręcz przeciwstawne w swoich założeniach znalazły wspólny język na pokazach. Odtąd granica pomiędzy sztuką „wysoką” a „niską” nie miała racji bytu. Krytyka zastanego stanu społecznego przez oba kierunki odwróciła się poniekąd przeciwko nim. To, co z założenia odrzucane, piętnowane – stało się sztuką na tyle popularną, że dziś dla wielu już praktycznie bezprogramową. Dziś neoplastycyzm ze swoją harmonijną wizją świata oraz pop art z krytyką konsumpcjonizmu są jedynie obrazem nowego, bezrefleksyjnego stylu życia. I choć na wystawie każdego sklepu wciąż widnieją trzy podstawowe kolory przecięte czarnymi paskami, a wszędzie przedrukowywane są podobizny naszych idoli, elementy z prasy i filmu, to nikt w codziennym zakupowym biegu nie pochyli się dłużej nad tym, co i dlaczego właściwie przyciąga jego oko najbardziej. Gdyby udało się to zmienić, odkryto by może jakiś głębszy bagaż estetyczny, prawdę o dzisiejszych czasach, w których potrzeby każdego człowieka nie różnią się tak bardzo od tych współczesnym Mondrianowi czy Warholowi.
styl pop art w modzie
